نمایشنامه «دست آخر» اثر ساموئل بکت، یکی از برجسته‌ترین آثار مینیمالیستی در تاریخ تئاتر است که به بررسی جنبه‌های پیچیده‌ی بشر در مواجهه با مرگ و فاجعه‌های آخرالزمانی می‌پردازد. داستان نمایشنامه پس از وقوع یک فاجعه‌ی جهانی آغاز می‌شود، فاجعه‌ای که جزییات آن به‌طور عمدی مبهم و ناتمام باقی می‌ماند. شخصیت‌های نمایش، از جمله هَم، خدمتکارش کلاو، پدرش نگ و مادرش نل، در خانه‌ای محبوس شده‌اند و در مواجهه با مرگ قریب‌الوقوع و واقعیت‌های تلخ زندگی خود قرار دارند.
بکت در این نمایشنامه، با به تصویر کشیدن لحظات پایانی یک بازی شطرنج، مقایسه‌ای انجام می‌دهد میان زندگی انسان و شطرنج. به‌طور خاص، او به مرگ به‌عنوان نتیجه نهایی و حتمی زندگی اشاره می‌کند، به این معنا که چه فرد در طول زندگی خود به‌طور موفقیت‌آمیز بازی کند و چه به اشتباه، در نهایت مرگ رخ خواهد داد. این فلسفه‌ی عمیق، در کنار طراحی ساده و مینیمالیستی صحنه و شخصیت‌ها، به نمایشنامه عمق و زیبایی خاصی می‌بخشد.
در این اثر، بکت از قدرت فضای خالی و گفت‌وگوهای بسیار کوتاه و مختصر برای نشان دادن بی‌پناهی انسان‌ها در برابر مرگ استفاده کرده است. با وجود فضای خالی و سکوت‌های طولانی، هر جمله و حرکت در این نمایشنامه معنا و بار عاطفی زیادی دارد.
«دست آخر» که ابتدا به زبان فرانسوی نوشته شد و سپس توسط خود بکت به انگلیسی ترجمه شد، یکی از مهم‌ترین آثار در کارنامه‌ی بکت محسوب می‌شود و به‌عنوان نقطه‌ی اوج در سبک مینیمالیستی او شناخته می‌شود. این اثر با تأمل در لحظات پایانی زندگی و نمایان ساختن خالی بودن و پوچی بشر در برابر مرگ، در عین سادگی به فلسفه‌ای عمیق از انسانیت و زندگی پرداخته است.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.